Vandaag

Kwam laatst op de markt iemand tegen die me verbaasd aankeek. ‘Bestaat u nog?’
Had de neiging me om te draaien. We raakten aan de praat. De man had mij in de jaren zestig in de schouwburg gezien. Hij was ooit geëmigreerd maar terug naar Nederland gekomen om zich te zijner tijd in Utrecht te laten begraven.

Vertelde hem dat naast de genetische mazzel, het zingen er waarschijnlijk voor gezorgd heeft
dat ik nog steeds met hart en ziel zo’n honderdveertig voorstellingen per jaar kan pelen.
Natuurlijk kraakt het hier en daar en spring ik niet zo hoog als met achtenzeventig jaar.

Dus ja meneer ik ben er nog.  En als het aan mij ligt nog langer nog.

Herman van Veen